Kidnapping?

Om 5 uur stipt kreeg ik mijn laatste antibiotica toegediend en werd een bloedstaal genomen. Enkele uren later kwam mijn dokter me het goede nieuws vertellen dat ik naar huis mocht vandaag! Ik moest enkel mijn hechtingen laten verwijderen en mijn infuus moest eruit. Na het heerlijk ontbijt van een dik stuk brood met kippenworst werd ik al meegenomen naar een andere kamer. Ik moest zeggen ik had nog nooit zo een drukke ochtend meegemaakt. Mijn hechtingen en infuus werden verwijderd en ik was klaar om naar huis te gaan. Het enige waarop ik nog moest wachten, was mijn dossier. 9u,10u,11u,... ik kreeg nog steeds niets te horen terwijl mijn twee andere kamergenoten al vertrokken waren... De 'sisters' wisten van toeten of blazen en ik moest gewoon maar wachten op mijn dossier. Plots stond er een man in mijn kamer, neen geen engel met vleugeltjes, maar een volwassen man in jogging outfit waarvan zijn eerste zin "You can come with me!" was. Verbaasd door de verschijning van nog reeds de onbekende man zei ik "But I have no clothes..?". Dat probleem was al snel van de baan, doordat ik mijn prachtige pyjama broek mocht meenemen. En door al beter te kijken herkende ik onze huisbaas in deze sportieve man. Gepakt en gezakt, met slipper en een pyjama broek trokken mijn kompaan (met mijn ballonnen) en ik het ziekenhuis uit. Hij legde het hele verhaal uit hoe hij mij had gevonden en uit het ziekenhuis had gekregen... "I have a friend in the hospital." "And what's here name?" Vroeg de dokter aan de telefoon... "Well I don't know, but she is from Belgium!". Ik vermoed dat het een zeer vreemd en grappig gesprek geweest moest zijn. Niet enkel wist ik niet dat hij mij kwam ophalen, ook wisten moeke en vake van niets af. Zijn plan was om truffels te halen voor moeke, maar aangezien het ziekenhuis niet ver af was, heeft hij een klein ommetje gemaakt.
Al bij al goed dat hij mij uit dat ziekenhuis had gehaald, anders hadden we nog enkele uren mogen wachten, terwijl ik eigenlijk gemakkelijk al de benen had kunnen nemen.
Na een warm onthaal konden we al snel huiswaarts rijden. Het lang stil zitten in de auto was geen probleem, want ik had al een week kunnen oefenen in mijn ziekenhuisbed.
Moeke en vake waren gelukkig, Lise was gelukkig en ik was de gelukkigste van allemaal! EINDELIJK NAAR HUIS