Zaterdag - apendicitis

Zaterdagmorgen klaar om naar Ljubljana te gaan. Zoals steeds een ontbijtje bij de bovenburen en dan de wagen in voor wat een uurtje rijden moest zijn. Nooit zeker, de weggeltjes die van onze berg naar beneden leiden kennen we van buiten maar Slovenië heeft er heel wat en niet allemaal rechttoe - rechttaan.

Maar het lot besliste er anders over, een orgaan ter hoogte van de dikke darm van ons Selene gaf het op en van de "spring in het veld" bleef een zielig hoopje mens over dat we met alle moeite van de wereld in de auto kregen en naar het hospitaal voerden. Ze liep al een dag of twee met wat pijn, maar dat zou te wijten zijn aan een vrouwendingsken, altijd al een harde tante geweest, nu ja "Stieken" he. Na een uurtje wachten, ondertussen onder verdoving, kwam de dokter met de boodschap onmiddellijk opereren!
Niet leuk, voor haar en voor ons. De vragen die je stelt bij het naar huis rijden, we mochten niet blijven, kan iedereen zich wel inbeelden.
We waren uiteindelijk iets te laat, de appendicitis was wat men noemt al gesprongen. Wat risico's kan inhouden die ik liever niet weet. Dus na 2 uur thuis wachten, Selene lag al op een kamer, reden we terug naar het hospitaal dat gesloten was. Maar we gingen in gang blijven slapen of het raam inbeuken hadden ze ons niet binnen gelaten. Kamer 124, nummer dat ik nooit zal vergeten, alwaar ons mieken al terug was en slaapdronken, verdoving, mopjes aan het vertellen was.

De communicatie in het Engels lukt hier aardig, wat niet overal in Slovenië zo is, en het is een goed uitgerust hospitaal wat voor ons als ouders en zus toch ook wat geruststellend was.

De operatie is goed gelukt, ze moet echter nog vijf dagen in het hospitaal blijven, dus we passen de plannen aan. Geen doortocht naar Tesonovic, maar wat extra dagen hier. Het verblijf kan verlengd worden tot vrijdag, dus we komen een dag vroeger terug als Seleneentje kan reizen.

Het weer is grijs .. maar mijn gemoed al weer zonniger, dat pakken ze niet af.