Déjà vu

Dober dan, brabel brabel brabel... Good morning. Dat is mijn cue om uit mijn bed te springen, want dan om stipt 6u43 moeten onze bedden worden opgemaakt... WHY? Ik zou liever nog een beetje verder slapen. Zo gezegd zo gedaan, staan mijn drie kamergenoten (die al zeer vaak veranderd zijn) en ik als zombies naast ons bed. Na tien minuten zijn de verpleegsters weg en springen we allemaal weer in ons bed, klaar wakker. Ik moet zeggen dat de dagen zeer zeer zeer lang duren. Na het ontbijt zeggen we letterlijk : "Okay, now waiting until 12 o'clock." Het eten is hier trouwens verschrikkelijk. Krakkers, krakkers, krakkers, ik ben die koeken zo beu als koud pap. Ik krijg pasta met gestoofde courgette of een brei met gestoofde wortels.. alles gestoofd, geen smaak, ik begin op den duur toch te verlangen naar de M&M's die Moeke me had meegegeven. Ik kan wel trots zeggen dat ik enkele bewoners van Slovenië ken, ik heb zelf een gids voor volgende keer kunnen regelen als we nog eens terug willen naar Slovenië!
Mijn herstellingsproces wordt echt op de proef gesteld: twee uurtjes vertrouwde gezichten zien, vreselijk bed, slecht eten,...
Maar ik blijf volhouden, met een beetje hoop kan ik 15 augustus naar huis, waar ik oh zo hard naar verlang.
Het ziekenhuis van Izola is een interessante 'trekpleister', maar nu is het genoeg geweest, ik heb het gezien.
Groetjes van de zieke reiziger,
Selene